بررسی تأثیر شیوه ها و نحوه اجرای آموزش در توانمندسازی کارکنان تعاونیهای خدماتی شهر شیراز

هدف این پژوهش بررسی تأثیر دو شیوة آموزش رایج (کارگاه و کلاس درس) و نحوة اجرای آنها یعنی درون سپاری  (که توسط خود سازمان و در محیط سازمان برگزار می شود) و برون سپاری  (که توسط سازمانهای آموزشی آزاد برگزار می شود) در توانمندسازی کارکنان و ارتباط آن با ویژگیهای این افراد ( متغیرهای جمعیت شناختی) در سال 1390 است. این تحقیق در ردیف تحقیقات شبه­آزمایشی قرار می­گیرد که با استفاده­از پیش­آزمون و پس­آزمون اجرا شده است. ابزار سنجش در این پژوهش پرسشنامه­ای بوده است که توسط اسپریتزر و میشرا  (1992) طراحی شده و توسط اسپریتزر  (1995) بر اساس الگوی توانمندسازی توماس و ولتهوس توسعه یافته و بعدها بُعد اعتماد از پرسشنامه میشرا به آن افزوده شده است. جامعه آماری کلیة کارکنان تعاونیهای خدماتی شهر شیراز را در بر می­گیرد. برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران و روش نمونه گیری چند مرحله ای استفاده شده است. در این پژوهش با استفاده از روشهای آماری توصیفی و استنباطی مشخص شد که انواع آموزش می توانند باعث بهبود توانمندی کارکنان شوند، اما این تأثیر به یک میزان نیست. در این میان، شیوه کارگاهی برون سپاری بیشترین تأثیر و شیوه کلاس درس درون سپاری کمترین تأثیر را در توانمندسازی کارکنان داشتند. همچنین مشخص شد جنس و سن افراد نمی توانند اما تحصیلات و سابقه می­توانند در میزان توانمندی حاصل از آموزش مؤثر باشند به طوری که هرچه سطح تحصیلات و سابقه افراد کمتر باشد، تأثیر آموزش در توانمندسازی کارکنان بیشتر است.